Cykl obrazów - 'Alte Kameraden', jest inspirowany zdjęciami weteranów I i II wojny światowej. Są to twarze ludzi zniszczonych przez wojnę (fizycznie i psychicznie), którzy jeszcze kilka lat wcześniej wyglądali całkiem normalnie. Jest to temat niezwykle trudny i nieprzyjemny, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, kiedy jak nigdy dotąd, jesteśmy przywiązani do swojego wyglądu i nieustannie staramy się go doskonalić.
Widok twarzy, takich jak te na zdjęciach poniżej szokuje i wywołuje obrzydzenie, należy jednak uświadomić sobie, że w czasach powojennych stanowiły normalny element powojennego krajobrazu. Bardzo dużo ludzi znalazło się w takiej sytuacji, a od tamtej pory nie minęło wcale tak wiele czasu.
Patrząc na zdjęcia tych ludzi zadawałam sobie pytanie co stałoby się gdyby mnie spotkało coś podobnego? Jak czułby się współczesny człowiek dosłownie tracąc twarz? Z nią przecież najbardziej się identyfikujemy. Czy jednak rzeczywiście ona stanowi o naszym człowieczeństwie?

W swoich obrazach uciekam od zdjęciowej dosłowności, znaleźć własny sposób na pokazanie kalectwa, w sugestywny i ekspresyjny sposób. Zależy mi na zaintrygowaniu widza, a nie odstraszeniu go, co może mieć miejsce w przypadku zdjęć.
W tych obrazach ważny jest również czynnik czasu. Nie jest do końca określone czy przedstawiona twarz uległa już deformacji, czy też ma to miejsce na obrazie. Rany wydają się całkiem żywe, kojarzą się z eksplozją, czymś co dzieje się w czasie rzeczywistym. Chcę pokazać, że ludzie, którzy ulegli wypadkowi wciąż przeżywają go na nowo. Dla nich ta chwila jest wciąż żywa. Ta rana nigdy się nie wygoi.