Seria ‘Klatki’ porusza temat ukrytych, niewygodnych emocji, o których wolimy nie pamiętać, które spychamy do podświadomości. Każdy człowiek nosi wiele obrazów siebie, poczynając od idealistycznych wizji, tego jacy chcielibyśmy być, po te, o których wolimy nie pamiętać.
Obrazy te  opowiadają o rozdarciu pomiędzy tymi dwoma biegunami, które w dzisiejszych czasach mediów społcznościowych i narcystycznym skupieniu na własnym wizerunku, wydają się jeszcze bardziej spolaryzowane. Współczesny człowiek pozostaje w nieustannym konflikcie pomiędzy swoim dążeniem do wykreowania idealnego wizerunku na zewnątrz, a własnym człowieczeństwem.  Pomiędzy własnymi przekonaniami na swój temat, a prawdą. Pomiędzy normami społecznymi, a własnymi pragnieniami.
Człowiek jest nieustannie rozdarty pomiędzy ideałem, a klęską.
 
Tytułowe klatki, które na obrazach przybierają przeważnie postać sztywnych konstrukcji, czy regularnych rytmów, kontrastują z ekspresyjnie potraktowanymi portretami, w których nacisk położony został  z jednej strony na cielesność, z drugiej, na ekspresję emocjonalną.  Symbolizują one bariery na poziomie psychicznym, ale także odcięcie ciała od umysłu i zepchnięcie ducha na boczny tor. Postacie na obrazach walczą o uwolnienie, szukając równowagi i prawdy, lub wręcz przeciwnie - zastygają w bezruchu, poddają się, aby odgrywać przypisane im role, pozostawać w znanych dobrze schematach.

Poprzez te kontrasty ukazany został konflikt wewnętrzny pomiędzy sercem, ciałem i umysłem. Te 3 elementy nie istnieją tu w równowadze, są zaburzone. Człowiek jednak instynktownie stara się je zrównoważyć. Tylko on sam może je zharmonizować. Łączy się to jednak z trudnym procesem przyjęcia wszystkich aspektów samego siebie, swoich zwycięstw i porażek, wad i zalet, powrotem do człowieczeństwa, na przkór panującym trendom.